پزشکان بیماران خود را برای خرید مواد مصرفی به داروخانه می فرستند، اما دندانپزشکان تمام تجهیزات لازم را در مطب خود دارند. این یک تفاوت اساسی بین این دو حرفه است. آیا بروز برخی پدیده ها مانند تورم گیج کننده، تنوع شرکت های دارویی و تجهیزاتی و … ما را به جدایی ارائه خدمات از مواد سوق نمی دهد؟
دکتر رضا عمرانی
جنجال بر سر نوع ایمپلنت و سردرگمی در انبوه برندهای کامپوزیت و تنوع برخی خدمات و برندهای دندانپزشکی؛ هر چه بگوییم، حرف آخر را نمی یابیم.
جدای از این، خرید مواد و لوازم برای دندانپزشک به یک فرآیند زمان بر و استرس زا تبدیل شده است. استرس دریافت به موقع کالای اصلی و بایت تورم لجام گسیخته و بایت مصرف و متحمل نشدن به دلیل اتمام تاریخ انقضا آنها.
بیایید به موقعیت های مشابه در اینجا در جامعه پزشکی نگاه کنیم. عملاً غیر از شلنگ، دستکش و چند تکه پنبه، هیچ چیز دیگری توسط پزشک ارائه نمی شود و فقط فرم سفارش را صادر می کند.
آیا به ذهنمان خطور نکرده بود که شاید داروسازی دندانپزشکی در آینده به یک ضرورت تبدیل شود؟ بیمار طبق دستور دندانپزشک لوازم را از کجا خریداری می کند و سپس برای درمان مراجعه می کند؟
کمی سخت به نظر می رسد، اما شاید دور از ذهن نباشد.
با گسترش خدمات ایمپلنت و کامپوزیت، بحث های بسیاری بین بیماران و دندانپزشکان بیش از پیش نمایان شده است. از استرس دندانپزشکان به دلیل کمبود محصولات اصلی و اصرار بیماران برای دریافت مواد مناسب و یا حتی در برخی موارد اصرار آنها برای دریافت محصولات ارزانتر و این فشار و استرسی است که بر سیستم دندانی وارد می شود. />
بیایید از زاویه دیگری به آن نگاه کنیم. لیست مواد مورد نیاز بیمار را سفارش می دهید و او به داروخانه دندانپزشکی می رود و آنها را می گیرد و سپس برای درمان می آید. در اینجا او می داند و شرکتی که کالا را به او فروخته است. دندانپزشک نیز فقط دست خود را دریافت می کند. به نظر شما این عملی و ضروری است؟ شاید این فرآیند حداقل در مورد کامپوزیت ها، ایمپلنت ها و مواد جراحی قابل اجرا باشد. در این صورت دندانپزشک هزینه افزایش مداوم محصول را متقبل نمی شود و بیمار می داند که تنها دندانپزشک مسئول درمان است.
این کار سختی نیست، اما باید دید که تعیین تکلیف تامین مواد مصرفی به بیمار و البته کسر هزینه آن از دستمزد نهایی چقدر اجتناب ناپذیر، ضروری و کاربردی است.
