یادداشتی از دکتر محمد خامی

به گزارش دندانه : چرا از نوشتن توصیه‌نامه‌های تحصیلی برای دانشجویانم خوشحال نیستم

یادداشتی از دکتر محمد خامی
عضو هیات‌علمی دانشکده دندانپزشکی تهران

متاسفانه، به جز کلمه اولش، محتوای همه شان درست است.
توصیه نامه ها را می گویم، که این روزها بیشتر برای دانشجوها و به درخواستشان می‌نویسم. اصل محتوای همه‌شان، این جمله‌هاست: “خوشحالم برای شما نامه می‌نویسم تا از پذیرش فلانی برای پذیرش در مقطع فلان حمایت کنم. فلانی با انگیزه، سخت کوش و مستقل است. علاوه بر این، من معتقدم که او روحیه‌ی کنجکاوی و کار تیمی دارد که به موفقیت در علم کمک می‌کند. او بیش از حد شایسته هر گونه کمک مالی است که شما می‌توانید برای ادامه تحصیل فراهم‌کنید. من او را قویا توصیه می‌کنم. لطفاً اگر اطلاعات بیشتری برای تصمیم گیری شما نیاز است به من اطلاع دهید.
ارادتمند،”.
من.

گفتم کلمه اولش درست نیست، چون خوشحال نیستم از نوشتن این توصیه نامه‌ها. خوشحال نیستم چون آدمهایی با خصوصیات بالا، دارند از ایران می روند. خوشحال نیستم، چون هرکدام از این بچه ها، اگر می‌ماندند، می‌توانستند منشاء اثر مهمی باشند. وظیفه ی حرفه ای من ایجاب می کند که به درخواستشان پاسخ مثبت بدهم، و اگر کمکی از دستم بر می آید برای پیشرفتشان، دریغ نکنم. اما خوشحال نیستم…
پشت این توصیه نامه ها، خالی‌تر شدن خزانه هوش و استعداد کشور را می‌بینم، دل کندن فرزندان بیشتری از مادر وطن را می‌بینم، چندین سال جدایی از خانواده را می‌بینم، سرگردان شدن تعداد بیشتری از هموطنان سالمند را در هیاهوی فرودگاه‌های بین‌المللی بی در و پیکر می‌بینم، که به دنبال گیت شماره فلان و پرواز به مقصد بهمان از این سو به آن سو می‌روند، در حالی که باید بعد از عمری کار و زحمت، در آشیانه‌ای گرم کنار فرزندان و نوه‌ها استراحت می‌کردند.
کاش سیاستمداران کشورم، در هر تصمیمی که می‌گیرند، این هزینه‌های کمرشکن هم برای کشور و هم برای خانواده‌ها را درنظر بگیرند.
دست به دعا، همصدا می‌شوم با حافظ، شاید به مدد انفاس قدسی او، این بچه‌ها روزی شاد و خندان برگردند که بمانند:
یا رب آن آهوی مشکین به ختن بازرسان
وان سهی سرو خرامان به چمن بازرسان
دل آزرده ما را به نسیمی بنواز
یعنی آن جان ز تن رفته به تن بازرسان