ارتباط بیماری لثه با بیماری های روانی و بیماری‌های قلبی
مطالعه‌ای به رهبری دانشگاه بیرمنگام نشان می‌دهد که در صورت داشتن سابقه پزشکی پریودنتال (لثه) توسط پزشک، خطر ابتلا به بیماری‌هایی از جمله بیماری های روانی و بیماری‌های قلبی در بیماران افزایش می‌یابد.
کارشناسان اولین مطالعه از نوع خود را روی پرونده‌های GP روی 64379 بیمار انجام دادند که سابقه ثبت شده بیماری پریودنتال از جمله ژنژیویت و پریودنتیت (شرایطی که در صورت عدم درمان بیماری لثه رخ می‌دهد و می‌تواند منجر به از دست دادن دندان شود) داشتند. از این تعداد 60995 نفر مبتلا به التهاب لثه و 3384 نفر مبتلا به پریودنتیت بودند. سوابق این بیماران با 251161 بیمار که سابقه بیماری پریودنتال نداشتند مقایسه شد. در میان گروه‌ها، میانگین سنی 44 سال و 43 درصد مرد و 30 درصد سیگاری بودند. شاخص توده بدنی (BMI)، قومیت و سطح محرومیت نیز در بین گروه‌ها مشابه بود.
محققان داده‌ها را بررسی کردند تا مشخص کنند چه تعداد از بیماران مبتلا به بیماری پریودنتال و بدون بیماری پریودنتال به بیماری قلبی عروقی (مانند نارسایی قلبی، سکته مغزی، زوال عقل عروقی)، اختلالات قلبی متابولیک (مانند فشار خون بالا، دیابت نوع 2)، خود ایمنی مبتلا می‌شوند. شرایط (به‌عنوان مثال، آرتریت، دیابت نوع 1، پسوریازیس)، و بیماری‌های روانی (مانند، افسردگی، اضطراب و بیماری‌های روانی جدی) در طول یک پیگیری در حدود سه سال بررسی می‌شود.
از این تحقیق که امروز در مجله BMJ Open منتشر شد، این تیم کشف کردند که بیمارانی که در ابتدای مطالعه سابقه بیماری پریودنتال ثبت شده داشتند، در مقایسه با بیمارانی که در گروه بدون بیماری پریودنتال بودند، به احتمال بیشتری در طی سه سال به یکی از این شرایط اضافی تشخیص داده شدند.
در ابتدای تحقیق نتایج این مطالعه نشان داد، در بیمارانی که سابقه بیماری پریودنتال ثبت شده در شروع مطالعه، افزایش خطر ابتلا به بیماری روانی 37 درصد بود، در حالی که خطر ابتلا به بیماری خودایمنی 33 درصد افزایش یافت. خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی 18 درصد افزایش یافته است، در حالی که خطر ابتلا به یک اختلال متابولیک قلبی تا 7 درصد افزایش یافته است (با افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 در 26 درصد).
