وقتی بیمه‌ی بیمارم درمان‌های ضروری او را تقبل نمی‌کند چگونه باید وضعیت سلامت دهانش را مدیریت کنم؟

به نقل از دندانه

سؤال: بیماری با مشکل پریودنتال دارم که در معرض خطر شدید پیشرفت بیماری قرار دارد. من توصیه کردم که هر سه ماه یک بار برای درمان‌های نگه‌دارنده پریودنتال مراجعه کند. هدفم از این کار برداشتن پلاک است؛ اما بیمه دندان‌پزشکی بیمارم تنها ۲ بار در سال هزینه‌ی درمان‌های نگه‌دارنده پریودنتال را بعد از اتمام جرم‌گیری و روت کانال تقبل می‌کند. بیمار به مدیر مطب گفته زمانی برای این درمان‌ها بازخواهد گشت که بیمه‌اش آن‌ها را پوشش بدهد. البته علاوه بر این، بیمه‌ی او پروفیلاکسی را هم دو بار در سال پوشش می‌دهد. حال بیمار از ما می‌خواهد این درمان‌ها را جایگزین کنیم تا در فواصل ۳ ماهه مراجعه کند. من می‌خواهم وضعیت سلامتی او را مدیریت کنم؛ اما نمی‌دانم از نظر اخلاق حرفه‌ای چه باید بکنم.

پاسخ: ابتدا اجازه بدهید چند اصطلاح را توضیح دهیم. «پروفیلاکسی» یک خدمت پیشگیرانه پریودنتال است که بر روی افراد سالم انجام می‌شود و شامل درمان‌ ساب جینجیوال نیست؛ بنابراین برای درمان بیماری‌های پریودنتال مؤثر به شمار نمی‌رود.

از طرف دیگر، درمان نگه‌دارنده پریودنتال، به معنای درمان‌های موضعی ساب جینجیوال مانند جرم‌گیری است که به منظور حفظ سلامت لثه بعد از درمان پریودنتال و همچنین برای مداخله‌ی زودرس در مناطقی که مستعد عفونت دوباره هستند انجام می‌شود. علاوه بر این، این درمان شامل تحت نظر گرفتن وضعیت پریودنتال بیمار برای تشخیص این است که آیا به درمان‌های بعدی نیاز دارد یا خیر.

بیمارانی که در معرض خطر بیشتری هستند، مانند بیماری که شما توصیف کردید باید با تناوب بیشتری معاینه شوند تا دندان‌پزشک تغییراتی که نیاز به درمان دارند را در اسرع وقت تشخیص دهد.

به نظر می‌رسد شما با درمان پریودنتال، شرایط بیمارتان را پایدار کرده‌اید و مشخص است که با پیشنهاد برنامه‌‌ریزی درمانی نگه‌دارنده‌ی پریودنتال برای هر سه ماه یک بار، خواهان مصالح او هستید.

آیا به بیمارتان توضیح داده‌اید که در صورتی که برای این درمان‌ها مراجعه نکند در معرض خطر بازگشت بیماری قرار دارد؟ آیا تفاوت پروفیلاکسی و درمان نگه‌دارنده پریودنتال را توضیح داده‌اید؟ آیا بیمارتان می‌داند که با به تعویق افتادن بین مراجعات برای درمان نگه‌دارنده پریودنتال، در معرض خطر بیماری قرار دارد؟

بگذارید ببینیم چه گزینه‌هایی پیش رو دارید و کد رفتار حرفه‌ای و اصول اخلاقی انجمن دندان‌پزشکی آمریکا (به اختصار کد ADA) در این زمینه چه رهنمودهایی دارد. یکی از گزینه‌های شما این است که به مدیریت مطب خود بگویید به درخواست بیمار برای جایگزین کردن درمان او، بدون اینکه توضیح دهید پروفیلاکسی، درمان بیماری‌های پریودنتال نیست عمل کند. اگرچه بخشی از کد اخلاق که به «استقلال بیمار» مرتبط است به دندان‌پزشکان می‌گوید وظیفه دارند بیمارشان را مطابق خواسته خود او درمان کنند؛ اما همچنین تأکید می‌کند که: «درمان‌های انجام شده باید در محدوده‌ی درمان‌های قابل قبول باشند.»

اینکه بیمه بیمار یک درمان را پوشش می‌دهد، دلیل خوبی برای انجام آن درمان به‌رغم مورد نیاز نبودن آن نیست. چرا که شما با انجام این کار، اصل دیگری را که «عدم انجام درمان‌های غیرضروری است» زیر پا گذاشته‌اید.

به علاوه، با مطلع نکردن بیمار درباره تفاوت‌های موجود بین دو درمان ذکر شده و تأثیر آن‌ها بر روی سلامت دهان او در آینده؛ او را در موقعیتی قرار می‌دهید که نمی‌تواند تصمیم آگاهانه‌ای بگیرد و این با اصل «لزوم آگاه کردن بیمار از درمان پیشنهادی به شکلی که او را قادر سازد درباره طرح درمان خود تصمیم بگیرد» در تناقض است. به موجب این غفلت، شما ممکن است متهم به ارائه طرح درمان به شیوه‌ای غلط یا فریبکارانه به بیمار شوید.

گزینه دیگری که به نظر می‌رسد، آگاه کردن بیمار از تفاوت‌های بین این دو درمان، علت بیماری پریودنتال و خطر پیشرفت بیماری پریودنتال در او در تمام طول عمر است. سپس چهار درمان نگه‌دارنده پریودنتال را برای او در طول سال انجام دهید و برای شرکت بیمه برای دو درمان نگه‌دارنده پریودنتال و دو پروفیلاکسی، فاکتور ارسال کنید. توجیه چنین عملکردی می‌تواند این باشد که شما بر اساس «اصل خیرخواهی» باید در راستای منافع دیگران گام بردارید و شما با نوشتن چنین رسیدهایی، سعی دارید تمام آنچه می‌توانید را برای ارائه‌ی به موقع خدمات باکیفیت، باتوجه به نیازها و ارزش‌های بیمار انجام دهید. با این حال، وقتی شما بر اساس قراردادی کار می‌کنید، باید تعهدات آن را هم بپذیرید که به دندان‌پزشکان هشدار می‌دهد به خاطر رفاه بیمار، وظایف اخلاقی خود را زیر پا نگذارند. توصیه‌های درمانی شما همیشه باید بر اساس شرایط بیمار  و وضیعت دندان او باشد؛ نه بر اساس آنچه بیمه پوشش می‌دهد یا نمی‌دهد. در نظریه‌ی مشورتی که درباره درمان‌های دندان‌پزشکی است آمده است:

«دندان‌پزشکی که فرم یک خدمت درمانی را به غلط برای شخص ثالث پر کند و در مورد درمان توضیح اشتباهی بدهد تا هزینه آن را به بیمار بازگرداند یا یک درمان که تحت پوشش بیمه است را به جای درمانی که تحت پوشش نیست بنویسد، کار غیراخلاقی انجام داده و به فریب شخص ثالث متهم می‌شود.»

«شخص ثالث» در اینجا شرکت بیمه است. بنابراین اگر شما رسید بیمه را برای درمانی رد کنید که انجام نداده‌اید، کار غیراخلاقی انجام داده‌اید.

اگر بعد از صحبت با بیمارتان درباره شرایط سلامت دهانش و طرح درمانی که معتقدید به آن نیاز دارد؛ متوجه شدید او تمکن مالی ندارد؛ ممکن است بتوانید به او تخفیف بدهید یا طی اقساطی هزینه‌های درمانش را دریافت کنید. البته اگر هزینه کمتری دریافت می‌کنید، باید این را به شرکت بیمه بگویید.

اصل صداقت کد اخلاق می‌گوید: «دندان‌پزشکان وظیفه دارند در تعامل با دیگران صادق و قابل اعتماد باشند.» این اصل در تمام جوانب دندان‌پزشکی از جمله ارتباط با شرکت‌های بیمه صادق است.

شما باید اطمینان حاصل کنید بیمارتان در مورد بیماری پریودنتال، علل بروز و درمان‌های آن و همچنین دلیل آنکه درمان‌های خاصی را به او توصیه کرده‌اید و خطر دنبال نکردن آن‌ها توجیه است. او باید تفاوت بین پروفیلاکسی و درمان نگه‌دارنده پریودنتال و همچنین تفاوت درمان پریودنتال و خدمات پیشگیرانه را به همراه مزایا و محدودیت‌های آن‌ها با توجه به وضعیت سلامت پریودنتال خود بداند. در نهایت، شما باید برای بیمار روشن کنید که از نظر اخلاقی و قانونی تعهد دارید که برای درمانی که واقعاً انجام داده‌اید فاکتور صادر کنید.

در موارد بعدی، باید از مدیر مطب درخواست کنید وقتی قادر است بر تصمیمات درمانی بیمار تأثیر بگذارد، ابتدا موضوع را با شما در میان بگذارد تا بتوانید جایگزین‌های منطقی را برای درمان بیمار انتخاب کنید.

در شرایط مطلوب، بیمار و دندان‌پزشک باید با یکدیگر درباره طرح درمان تصمیم بگیرند و هر دو در پیش بردن آن احساس راحتی کنند. این بنیان رابطه بیمار و دندان‌پزشک و صداقت مورد نیاز برای حفظ آن است.

*«گاهِ اخلاق» توسط اعضاء شورای اخلاق، امور قضایی و آئین‌نامه انجمن دندان‌پزشکی آمریکا با همکاری ژورنال این انجمن تهیه شده است.